گروهى از فارغ التحصیلان قدیمى یک
دانشگاه که همگى در حرفه خود آدم هاى موفقى شده بودند، با همدیگر به ملاقات یکى از
استادان قدیمى خود رفتند. پس از خوش و بش اولیه، هر کدام از آنها در مورد کار خود
توضیح می داد و همگى از استرس زیاد در کار و زندگى شکایت می کردند. استاد به
آشپزخانه رفت و با یک کترى بزرگ چاى و انواع و اقسام فنجان هاى جوراجور، از
پلاستیکى و بلور و کریستال گرفته تا سفالى و چینى و کاغذى (یکبار مصرف) بازگشت و
مهمانانش را به چاى دعوت کرد و از آنها خواست که خودشان زحمت چاى ریختن براى
خودشان را بکشند
پس از آن که
تمام دانشجویان قدیمى استاد براى خودشان چاى ریختند و صحبت ها از سر گرفته شد،
استاد گفت: «اگر توجه کرده باشید، تمام فنجان هاى قشنگ و گران قیمت برداشته شده و
فنجان هاى دم دستى و ارزان قیمت، داخل سینى برجاى مانده اند. شما هر کدام بهترین
چیزها را براى خودتان می خواهید و این از نظر شما امرى کاملاً طبیعى است، امّا
منشاء مشکلات و استرس هاى شما هم همین است. مطمئن باشید که فنجان به خودى خود
تاثیرى بر کیفیت چاى ندارد. بلکه برعکس، در بعضى موارد یک فنجان گران قیمت و لوکس
ممکن است کیفیت چایى که در آن است را از دید ما پنهان کند
